PUSTYNIE I NENUFARY

Wietnamskie Mui Ne nie jest szczególnie atrakcyjne. Jeśli dla kogoś niemożność zgubienia się jest zaletą, to Mui Ne zdecydowanie ten plus posiada. Ale nie wynika to z dobrego oznakowania, czy przemyślanego układu urbanistycznego. Jest to po prostu jedna, ciągnąca się wzdłuż brzegu ulica, po której obu stronach rozsiadły się ośrodki wypoczynkowe i hotele. To co ściąga tłumy turystów, znajduje się kawałek dalej.

Nasz mały domek od morza oddziela betonowy murek i cienki pas plaży. Po murku można przejść do sąsiedniego ośrodka, w którym jest zamrażalnik pełen lodów i kawiarnia internetowa (jesteśmy jeszcze w czasach sprzed smartfonów i wszędzie dostępnego wi-fi).

Wystarczy wyjść na ulicę, a motocyklista chętny obwieźć nas po okolicznych atrakcjach zjawia się natychmiast. Wystarczy zsiąść z motoru, a już stoi przy nas trzech bardzo młodych samozwańczych przewodników po wydmach. 

Ruszamy razem w stronę białej pustyni. Kiedy po drodze mijamy jeziorko zasnute wielkimi liśćmi, jeden z chłopców wchodzi do wody, przedziera się między zielonymi talerzami aż po szyję i zrywa dla nas kwiaty lotosu. To jest ten moment.

Idziemy dalej wyżej. Zjeżdżamy parę razy w dół na kawałkach plastiku. Suną jak sanki, tylko gorący śnieg parzy skórę i bosym stopom trudno wrócić na szczyt.

Podobno teraz kawałki plastikowej dykty zastąpiono quadami...

Miała to być "historia jednego zdjęcia", ale żeby złożyła się w całość dodam trzy zdjęcia pomocnicze.

KOLEJNA HISTORIA

STRONA GŁÓWNA